Z 28 z 500 największych firm na świecie w 2018 r., Francja zajmuje 5. miejsce w rankingu Fortune Global 500, za USA, Chinami, Japonią i Niemcami.
Kilka francuskich korporacji należy do największych w swoich branżach, takich jak AXA w ubezpieczeniach i Air France w transporcie lotniczym. Szczególnie istotne są luksus i dobra konsumpcyjne, przy czym L’Oreal jest największą na świecie firmą kosmetyczną, podczas gdy LVMH i Kering to dwie największe na świecie firmy produkujące produkty luksusowe. W sektorze energii i usług użyteczności publicznej GDF-Suez i EDF należą do największych firm energetycznych na świecie, a Areva to duża firma zajmująca się energią jądrową; Veolia Environnement jest największą na świecie firmą świadczącą usługi w zakresie ochrony środowiska i gospodarki wodnej; Vinci SA, Bouygues i Eiffage to duże firmy budowlane; Michelin plasuje się w pierwszej trójce producentów opon; JCDecaux to największa na świecie korporacja zajmująca się reklamą zewnętrzną; BNP Paribas, Credit Agricole i Société Générale należą do największych na świecie pod względem aktywów. Capgemini i Atos to jedne z największych firm doradztwa technologicznego.
Carrefour to druga co do wielkości grupa detaliczna na świecie pod względem przychodów; Total jest czwartą co do wielkości prywatną firmą naftową na świecie; Danone jest piątą co do wielkości firmą spożywczą na świecie i największym na świecie dostawcą wody mineralnej; Sanofi Aventis jest piątą co do wielkości firmą farmaceutyczną na świecie; Publicis jest trzecią co do wielkości firmą reklamową na świecie; PSA to szósty na świecie i drugi co do wielkości producent samochodów w Europie; Accor jest wiodącą europejską grupą hotelową; Alstom to jeden z wiodących na świecie konglomeratów w transporcie kolejowym.
Wzrost i upadek dirigisme
Francja rozpoczęła ambitny i bardzo udany program modernizacji koordynowany przez państwo. Ten program dirigisme, realizowany głównie przez rządy w latach 1944–1983, obejmował kontrolę państwa nad niektórymi gałęziami przemysłu, takimi jak transport, energetyka i telekomunikacja, jak również różne zachęty dla prywatnych korporacji do łączenia się lub angażowania w określone projekty.
Wybory prezydenta François Mitterranda w 1981 r. Przyniosły krótkotrwały wzrost rządowej kontroli nad gospodarką, co doprowadziło do nacjonalizacji wielu branż i banków prywatnych. Ta forma wzmożonej dirigisme była krytykowana już w 1982 roku. W 1983 roku rząd zdecydował się wyrzec dirigisme i rozpocząć erę rigueur („rygoru”) lub korporacji. W rezultacie rząd w dużej mierze wycofał się z interwencji gospodarczej; dirigisme obecnie zasadniczo ustąpiło, chociaż niektóre z jego cech pozostały. Francuska gospodarka rosła i zmieniała się pod kierunkiem rządu i planowania znacznie bardziej niż w innych krajach europejskich.
Pomimo, że jest to gospodarka szeroko zliberalizowana, rząd nadal odgrywa znaczącą rolę w gospodarce: wydatki rządowe, które w 2014 r. Wyniosły 56% PKB, są drugimi co do wielkości w Unii Europejskiej. Warunki pracy i płace są ściśle regulowane. Rząd nadal posiada udziały w korporacjach w kilku sektorach, w tym w produkcji i dystrybucji energii, motoryzacji, transporcie i telekomunikacji. Jednak te udziały są szybko sprzedawane, a państwo zachowuje głównie symboliczne udziały w tych spółkach (poza transportem kolejowym i energią).
Finanse rządowe
W kwietniu i maju 2012 roku we Francji odbyły się wybory prezydenckie, w których zwycięzca François Hollande sprzeciwił się środkom oszczędnościowym, obiecując zlikwidowanie deficytu budżetowego Francji do 2017 roku. Nowy rząd oświadczył, że ma na celu anulowanie ostatnio uchwalonych obniżek podatków i zwolnień dla bogatych, podniesienie górnej stawki podatkowej do 75% od dochodów powyżej miliona euro, przywrócenie wieku emerytalnego do 60 lat z pełną emeryturą dla osób, które przepracowały 42 lata, przywrócenie 60 000 miejsc pracy, które niedawno zlikwidowano w publicznej edukacji, uregulowanie podwyżek czynszów; i budowanie dodatkowych mieszkań socjalnych dla ubogich.
W czerwcu 2012 r. Partia Socjalistyczna Hollande’a uzyskała ogólną większość w wyborach parlamentarnych, co dało jej możliwość zmiany francuskiej konstytucji i natychmiastowe wprowadzenie w życie obiecanych reform. Stopy procentowe francuskich obligacji skarbowych spadły o 30% do rekordowo niskiego poziomu, mniej niż 50 punktów bazowych powyżej stóp niemieckich obligacji rządowych.
Dług publiczny
Rząd Francji od początku lat 70. każdego roku odnotowuje deficyt budżetowy. Począwszy od 2019 r., Francuski dług publiczny osiągnął 2,331 mld EUR, co stanowi równowartość 99,2% francuskiego PKB.
Zgodnie z przepisami Unii Europejskiej państwa członkowskie mają ograniczać swoje zadłużenie do 60% produkcji lub strukturalnie zmniejszać stosunek do tego pułapu i utrzymywać deficyt publiczny nie wyższy niż 3,0% PKB.
Pod koniec 2012 r. agencje ratingowe ostrzegły, że rosnący poziom zadłużenia francuskiego rządu zagroził ratingowi AAA Francji, zwiększając możliwość przyszłego obniżenia ratingu kredytowego, a następnie wyższych kosztów pożyczki dla rządu francuskiego. W 2012 r. agencje ratingowe Moody’s, Standard & Poor’s i Fitch obniżyły ocenę Francji do ratingu AA +.
W grudniu 2014 r. Agencja Fitch (i S&P) obniżyła dodatkowo rating Francji do ratingu AA.